One day away from

going home! Tja, toch maar een extra blog schrijven dan maar he.

De laatste paar daagjes in Suriname op de kinderboerderij zijn gelukkig rustig verlopen, want de scholen zijn meestal onduidelijk over wanneer ze komen en of ze wel komen.

Anyway, mijn gevoel qua heimwee is weg, maar ik maak me hard voor wat er komen gaat in Nederland.

Ik heb nog een gesprek gehad over Jonathan's verleden en zijn ouders, maar dat is iets, en daar kan alleen een specialist bij helpen indien nodig.

ik heb in elk geval vastgesteld hoe ik de dingen ga aanpakken in Nederland. Jonathan heeft aangegeven het jammer te vinden dat ik al ga, terwijl ik zelf het wel gehad heb hier en net in de goede periode ben gekomen, want Jonathan is nog wel in for a rough ride die laatste 2 weken dat hij hier is.

Ik on the other hand ga dus morgen terug...iets wat wel raar gaat voelen om weer op het vliegveld en treinstation van Nederland te staan. Een verradelijk gevoel.

Ik ben verder iets meer gekalmeerd, natuurlijk ook door het ziek zijn, maar dat heeft dus alleen maar geholpen. Ik heb vandaag nog de leidinggevende vrouw van Blue Frog Travel nog een hand gegeven en het formulier voor de bank in Nederland voor de Blanche Marie teruggave van het geld in ontvangst genomen (ik weet niet alle benodigde gegevens van mijn bank). Maar dat mail ik ze dus nog.

Ik kan ergens ook niet wachten op wat me te wachten staat in Nederland. Zoiets als het RIAGG etc. Ook hou ik me natuurlijk bezig met problemen op mijn eigen mede-run forum. Een leuke en leerzame hobby.

Ik ben in elk geval nu echt gewend aan de omstandigheden, de dingen voelen nu echt aan alsof ze Nederland zijn, afgezien van de hitte natuurlijk.

Verder hebben Jonathan en ik nog afscheid genomen van Wies Wies, de stagiere die hier voor anderhalve week was. Ergens laat ze een leegte achter, anderzijds was die leegte niet heel erg persoonlijk gevuld.

Ik hoop voor Jonathan dat de 2 aankomende stagieres wel interessant zijn...anders kan het heimwee gevoel nog wel eens toenemen, maar dan moet hij natuurlijk zelf bereid zijn over zichzelf te vertellen en hij heeft mij niet meer om het te vergemakkelijken.

Ik zal morgen nog afscheid nemen van de mensen die meegaan (Mou of Anwar, mevrouw Marijke, Jonathan, misschien Anne nog) en dan ben ik dus op me weg. Het gaat raar voelen omdat ik er naar mijn idee niet zo heel lang ben geweest, maar dat was ook meer omdat ik op het gebied van heimwee heel sterk was (dus het gehalte heel laag was). Ik ben wel ergens teleurgesteld in wat ik HAD kunnen doen in Suriname en hoe ik het had kunnen ervaren. Nu is het niet dat ik bepaalde mensen zal missen.

Wie weet dat ik ooit eens terugkom, maar niet meer in mijn eentje. Maar Suriname is sowieso voor mij voor de komende jaren once in a life time, iets mystics dat me heeft bijgestaan in me persoonlijke ontwikkeling.

Nederland gaat me ook heel veel brengen. Ik zie nog wel of ik een laatste blog plaats, maar ik denk dat het meeste wel voor zichzelf spreekt.

Tot de volgende reis!