Een sprankje geluk

Dat is de titel van mijn - jawel - te verstaan 2e blog.

Ik ben nu alweer een aantal dagen verder en zo heb ik de bijeenkomst bij Blue Frog meegemaakt en de city tour en de jungle tour.

Wat niet voor de hand lag en waar je geen surinaamse gids voor kon gebruiken (de jungle tour) ga ik het allereerst over hebben. De jungle tour was iets dat uiteindelijk meeviel (uiteindelijk wil iedereen dat weten). We reden voor lange tijd in een bus dat ons bij Brownsberg bracht en daarna naar een eiland. We hebben veel gezien, veel foto's gemaakt, we zijn qua het eten (ook dit moet ik erkennen) heel erg verwend. Ergens is dit een teken dat de vrijwilligers toch wel als speciale mensen worden gezien.

Waar ik eigenlijk het meeste van had willen genieten was het zwemmen (het zogenaamde baden), alleen kon dat niet even altijd zo uitgebreid vanwege de stroming, maar desondanks is alles heel leerzaam geweest. Wat eigenlijk voor mij de jungle tour het waard maakte was meer mijn persoonlijke ontwikkeling. Dankzij een bijzonder persoon heb ik mijn verleden naar buiten kunnen uiten en weet ik wat ik moet doen in Nederland.

Waar het in deze blog over gaat is het veel besproken onderwerp ''geluk''. Vaak valt er af te lezen aan mensen of ze gelukkig zijn (ze maken complimentjes over het eten, tot vervelens aan toe) en zo ontkennen ze het bestaan van niet-geluk, iets dat veel Nederlanders hebben, want we staan immers bekend als het klaag-land van Europa. Voor mij, een PDD-NOS-er, is gelukkig zijn niet zo makkelijk.

Waarom ik dan toch naar Suriname ga heeft te maken met het aspect dat ik ervan hou om mensen tegen me aan te hebben, te knuffelen...iets dat zo erg heftig aankomt...des te moeilijker is het om gelukkig te zijn; er geen behoefte aan hebben en constant dat gevoel hebben. Dat is iets dat ik in het verleden heb meegemaakt..en ook wat ik nu ben. Veel mensen beweren geen identiteit te hebben...en zo waar is dat. Naar mijn idee is de enige identiteit die een mens kan hebben menselijkheid. Wat uiteindelijk toch eropneerkomt dat elk mens zijn gebrek heeft, hoe hard hij of zij het ontkent.

Verder is er een verandering in mijn programma opgetreden: in plaats van Stichting Claudia A, ga ik nu naar Recreatieoord Kinderboerderij De Vier Kinderen. Dat bevindt zich buiten Paramaribo bij de Zanderijen. Dat wordt aangegeven als je rijdt bij de Colakreek (creek in het Engels). Ik zal dan af en toe gaan naar Lelystad om mijn blog bij te houden en de foto's te posten die ik heb gemaakt.

Ik zal bij de kinderboerderij in een accomodatie terechtkomen waar ik ook in staat zal zijn me zelf uitgebreider te kunnen vermaken (denk aan een zwembad). Ergens denk ik dat er meer de klik zal zijn...iets dat ik miste bij mijn nog huidige huisgenoten. Morgen om 10 uur zal ik daarheen gaan, waarbij het een uur rijden zal zijn. Vanuit daar zal ik dan ook op 16 Augustus naar het vliegveld gaan.

Ik vind het ergens jammer om weg te gaan, maar anderzijds weer een uitdaging om ook mijn vakantie eraan te kunnen besteden.

Het schrijven van mijn blogs gaat niet als vanzelfsprekend helaas..het is bijna alsof ik een writers block heb ergens...de behoefte mis.

Wat ik mijn mede mens wil meegeven, is dat ik hier ben voornamelijk voor mijn eigen ontwikkeling, hoe egoistisch het ook klinkt. Er is iets dat is ''dying to get out'' en dat is misschien wel de manier voor mij; dat is MIJN sprankje geluk.